Яўгенія Лебенсон і Марына Сінявокая

Гэта я (злева) са старэйшай сястрой Яўгеніяй. Мне тры гады. Здымак зроблены ў Маскве ў 1925 годзе. У 1921 годзе нарадзілася мая старэйшая сястра Яўгенія. Я нарадзілася ў 1922 годзе. Мяне назвалі Марынай, імя на літару “М”, у гонар майго нядаўна памерлага дзеда Майсея. Калі мы з сястрой былі маленькімі, мама не працавала і гадавала нас. Яна пачала працаваць, калі мы пайшлі ў школу. Яна працавала ў выдавецтве «Дзяржлітвыдат». Там яна прапрацавала да пенсіі. Руская – родная мова маёй сястры, маёй маці і мая. Мае бацькі гаварылі з намі і паміж сабой толькі па-руску. Вядома, мы чулі ідыш, на якім казалі мае бабуля і дзядуля па мацярынскай лініі, брат майго бацькі Ён і яго жонка. Мы з сястрой выраслі ў духу інтэрнацыяналізму. Мы ведалі, што мы савецкія людзі, і паняцця не мелі аб сваёй нацыянальнасці. Мая мама хацела, каб мы з сястрой атрымалі вельмі добрую адукацыю. Мы былі не вельмі забяспечаныя; у дзяцінстве бацька быў адзіным карміцелем у сям’і, і заробак у яго быў невысокім. Мая мама наняла настаўніка музыкі для нас з сястрой, але мы не апраўдалі яе чаканняў, нам не было цікава граць у бясконцай гаме і гадзінамі граць за фартэпіяна. Калі мама зразумела, што ў нас нічога не атрымаецца ў музыцы, яна знайшла для нас настаўніка нямецкай мовы. Гэта была немка, якая жыла нейкі час у Расіі. Яна прыйшла да нас, і нам не дазволілі гаварыць на ўроку па-руску, толькі па-нямецку. Такі жорсткі метад навучання апынуўся вельмі плённым. Неўзабаве мы з сястрой пачалі бегла гаварыць па-нямецку. Веды, атрыманыя ад настаўніцы нямецкай мовы, мне вельмі спатрэбіліся ў школе, а затым і ў інстытуце. Мая сястра хадзіла ў абавязковую дзесяцігадовую школу. Праз год я пайшла ў тую ж школу. Я добра вучылася. Я вельмі добра разбіралася ў гуманітарных навуках, такіх як мовы, літаратура і гісторыя. Мне было цяжэй вывучаць дакладныя навукі, хоць і па іх я атрымлівала добрыя адзнакі. У першым класе я стала акцябронкам, потым піянерам, затым камсамолкай. Я была актыўнай дзяўчынкай і вельмі хацела ўдзельнічаць ва ўсіх школьных мерапрыемствах. Я шчыра верыла, што я павінна быць лепшым прыкладам для пераймання астатнімі. Мае бацькі выхавалі ўва мне патрыятычны дух. Я верыла ў камуністычныя ідэі. Я была ўпэўненая, што СССР – лепшая краіна ў свеце, а савецкія дзеці пражылі самае шчаслівае жыццё дзякуючы Сталіну, які быў кумірам майго пакалення. Можа быць, у дарослых быў іншы погляд на рэчы, але я ніколі з імі гэтага не абмяркоўвала.