Алена Драпкіна

Сястра маёй мамы цётка Маня (нават больш, чым сястра: блізнюк маёй мамы) жыла з сям’ёй у Ленінградзе і выжыла ў блакаду. Я пераехала ў Ленінград і паступіла ў зубалячэбную школу. Было гэта ў 1945 годзе. А ў 1946 годзе я выйшла замуж.
Мой муж, Драпкін Вульф Якаўлевіч, нарадзіўся ў 1921 годзе ў Гарадку (тэрыторыя сучаснай Беларусі). Ва ўзросце двух месяцаў бацькі прывезлі яго ў Ленінград; школу ён скончыў яшчэ ў Ленінградзе.
Яго маці была хатняй гаспадыняй, не працавала, а бацька быў дырэктарам вялікай крамы на Лігаўскім праспекце. Усю блакаду ён знаходзіўся ў Ленінградзе, а сям’я была ў эвакуацыі.
У мужа былі яшчэ брат і дзве сястры. Перад вайной ён скончыў ваеннае вучылішча сувязі, атрымаў прызначэнне на Далёкі Усход і вайну сустрэў у цягніку, калі ехаў па прызначэнні.
Падчас вайны ён служыў у Іране, у Сярэдняй Азіі. Там ён перахварэў на брушны тыф і малярыю, і падарваў сваё здароўе. У 1945 годзе ён прыехаў у Ленінград і паступіў у Ваенную акадэмію радыёэлектронікі ім. Будзёнага.
У 1946 годзе мы пазнаёміліся ў доме маёй цёткі, куды мой будучы муж прыйшоў па справе. І ён, і я скончылі першы курс і ўлетку пажаніліся.
Гэта было 9 жніўня 1946 года. Мая будучая свякроў была вельмі набожным чалавекам, і сказала, што яна прызнае толькі хупу. Ведаеце, хупа у той час была раўназначная самагубству, так як мой муж быў у партыі.
Мы баяліся, але, тым не менш, ён пайшоў на гэтую рызыку. Я не пярэчыла, бо гэта было жаданне свякрухі. Быў выходны дзень, сваякі паехалі кудысьці ў Сястрарэцк або Зяленагорск і прывезлі рабіна.
Адкрылі малую сінагогу, і там у нас была хупа. Так што вяселле прайшла і па яўрэйскай традыцыі, і па савецкіх правілах (зразумела, мы зарэгістравалі наш шлюб і ў ЗАГСе).
9 мая (у Дзень Перамогі) 1947 года я нарадзіла сына. Мой сын Аляксандр Драпкін нарадзіўся моцным, здаровым хлопчыкам.
27 чэрвеня 1949 года мой муж раптоўна памёр. Гэта адбылося ў трамваі. Ён сказаў пасажырам, што яму дрэнна, і ўсё.
Жылі мы разам з яго бацькамі яшчэ тры гады. Яго бацькі страцілі дваіх сыноў (Барыс быў забіты падчас вайны, а мой муж памёр пасля вайны).
У 1948 годзе я скончыла вучобу.
Адзінаццаць месяцаў я была дома з дзіцем, а потым стала працаваць у дзіцячай паліклініцы. Пасля мяне пераводзілі ў розныя паліклінікі, але я ні разу не звальнялася і прапрацавала 35 гадоў да 60-ці гадоў (да 1985 года), а затым пайшла на пенсію.
Я памятаю артыкулы цэнтральных газет на тэму «Справы ўрачоў». Было гэта ў 1952 годзе. Тыя артыкулы аказалі вельмі вялікі ўплыў на мяне: я вырасла ва ўмовах савецкай прапаганды і лічыла, што ўсё тое, што публікуецца ў цэнтральнай прэсе – праўда.
У паліклініцы, дзе я працавала, я падзялілася сваімі думкамі з кіраўніком паліклінікі (таксама яўрэйкай) Аншэліс. Гэтая мудрая жанчына пільна паглядзела на мяне і сказала: «Алена Аскар’еўна, не верце гэтым газетам; вось убачыце, калі-небудзь іх рэабілітуюць».
Ва ўзросце 25 гадоў я засталася ўдавой. Я жыла з сынам і не хацела выходзіць замуж другі раз.