Марына Сінявокая з сынам Сяргеем і мужам Паўлам Сінявокім

Гэта мая сям’я: злева направа я, наш сын Сяргей і мой муж Павал. Фатаграфія зроблена ў Маскве ў 1951 годзе. У паваенны час я выйшла замуж у Германіі. Падчас службы ў войску ў мяне было шмат кавалераў, якія прызнаваліся ў сваіх пачуццях і рабілі мне прапановы, але мне ніхто не падабаўся, я была гатовая толькі да сяброўства. Мой будучы муж, палкоўнік Павал Сінявокі, быў прызначаны камендантам Грайфсвальда. Пазней Павал распавёў мне, што закахаўся ў мяне з першага погляду. Восенню 1946 года мы пажаніліся ў Грайфсвальдзе. Павал быў нашмат старэйшы за мяне. Ён нарадзіўся ў 1901 годзе ў казачай станіцы пад Кубанню. Ён паходзіў з сялянскай сям’і. Бацькам Паўла быў Мірон, а імя маці я не памятаю. Яго бацькі памерлі да вайны, і я ніколі іх не бачыла. У яго было два браты. Павал пакінуў бацькоўскі дом яшчэ да рэвалюцыі. Ён быў выдатным вершнікам, як і ўсе хлапчукі казачай станіцы. Таму ён пайшоў у казачы полк царскай арміі, адтуль падчас рэвалюцыі пайшоў у кавалерыю. У 1946 годзе мяне дэмабілізавалі з войска і я вярнулася ў Маскву. Мой муж застаўся ў Германіі. Мае бацькі вярнуліся з эвакуацыі ў 1946 годзе. Я пераехала да іх. Так як у мяне быў сертыфікат аб заканчэнні аднаго курса ў Інстытуце замежных моваў, мяне залічылі на другі курс. У верасні 1946 году я аднавіла вучобу ў інстытуце. Паваеннае жыццё было няпростым. Гэта былі гады галоднай смерці, хоць мая сям’я не пакутвала ад голаду. Пасведчанне нам даслаў муж, і вайскоўцы ў той час ўтрымліваліся добра. У канцы 1946 году мужа перавялі ў Маскву. Яго павінны былі накіраваць у генеральны штаб арміі ў Маскве. Неўзабаве яму было прысвоена званне генерала. Мы з бацькамі па-ранейшаму жылі ў камуналцы. Мая сям’я вельмі добра ладзіла з Паўлам і ставілася да яго як да сваёй плоці і крыві. У верасні 1947 года ў нас нарадзіўся сын Сяргей. Мне было вельмі цяжка, але я не хацела прапускаць год вучобы. Няма каму было мне дапамагчы. Мая мама працавала. Раніцай карміла дзіця, спавівала і ехала на заняткі. Мой сын быў дома адзін. У прамежку паміж урокамі я вярталася дадому, каб пакарміць дзіця грудзьмі. Гэта было далёка ад інстытута. Даводзілася ехаць на метро, а потым змяняць транспарт. Раніцай перад сыходам на заняткі я сцэджвала малако, каб суседка магла пакарміць дзіця з бутэлечкі. Было так складана купляць рэчы для майго дзіцяці. Мне пашчасціла купіць пялюшку або дзіцячую кашулю. Пасля ўрокаў мне трэба было памыць стос бялізны. Яшчэ мне даводзілася гатаваць ежу, прыбіраць у кватэры і займацца іншымі справамі па хаце. Наш сусед не быў вельмі прыемным чалавекам; ён увесь час быў не ў настроі, яго раздражняла дзіця і я. Мне трэба было шмат чаго рабіць у пакоі, напрыклад, закіпяціць ваду на электрычнай пліце, памыць бялізну, памыць і высушыць яго. Гэта было цяжкае жыццё, але, нягледзячы на гэта, я хадзіла на заняткі і здавала экзамены. Калі малеча падрос, мне стала лягчэй.