Марына Сінявокая з мужам Паўлам Сінявокім

Гэта я з мужам. Мы знаходзімся на Архангельскім курорце Белгародскай вобласці. Фатаграфія зроблена ў 1961 годзе.

У пасляваенны перыяд я выйшла замуж у Германіі. Падчас службы ў войску ў мяне было шмат кавалераў, якія прызнаваліся ў сваіх пачуццях і рабілі мне прапановы, але мне ніхто не падабаўся, я была гатовая толькі да сяброўства. Мой будучы муж, палкоўнік Павал Сінявокі, быў прызначаны камендантам Грайфсвальда. Пазней Павал распавёў мне, што закахаўся ў мяне з першага погляду. Восенню 1946 года мы пажаніліся ў Грайфсвальдзе. Павал быў нашмат старэйшы за мяне. Ён нарадзіўся ў 1901 годзе ў казачай станіцы пад Кубанню. Ён паходзіў з сялянскай сям’і. Бацькам Паўла быў Мірон, а імя маці я не памятаю. Яго бацькі памерлі да вайны, і я ніколі іх не бачыла. У яго было два брата. Павел пакінуў бацькоўскі дом яшчэ да рэвалюцыі. Ён быў выдатным вершнікам, як і ўсе хлапчукі казачай станіцы. Таму ён пайшоў у казачы полк царскай арміі, адтуль падчас рэвалюцыі пайшоў у кавалерыю.

Пасля рэвалюцыі і Грамадзянскай вайны Паўла адправілі ў Ваенную акадэмію імя Фрунзе ў Маскве. Павел быў вельмі здольным і разумным чалавекам; ён быў лепшым вучнем свайго выпускнога года. У акадэміі імя Фрунзе ёсць традыцыя наносіць залатыя гравюры з імёнамі лепшых вучняў на белую мармуровую пліту ў зале акадэміі. Прозвішча Паўла ёсць на белай мармуровай пліце. Пасля заканчэння вучобы Паўла адправілі ў Турцыю ў якасці ваеннага стажора. Калі пачалася вайна, Павел вярнуўся на радзіму і папрасіў мабілізаваць яго. Ён быў у шэрагах з першых дзён.

Мы з мужам вельмі часта ездзілі за мяжу. Амаль кожны год нас запрашалі ў Грайфсвальд, дзе мой муж быў камендантам пасля вайны. Нават пасля таго, як ён вярнуўся ў СССР, жыхары Грайфсвальда ставіліся да яго з любоўю і павагай. Падчас візітаў нас запрашалі ў школы, дзіцячыя сады, заводы і г. д. Нас таксама запрашалі на застоллі і банкеты. У нас быў вельмі шчыльны графік.