Марына Сінявокая з аднагрупнікамі

Гэта група студэнтаў Інстытута ваенных перакладчыкаў. Гэта я, Марына Сінявокая, у найбліжэйшым шэрагу, другая справа. Фатаграфія зроблена ў Стаўрапалі ў 1942 годзе перад выхадам на лініі. На заднім плане барак, наперадзе мая сяброўка Марына Сайфуліс. Я вельмі ўзрадавалася, калі пачула ў інстытуце аб’яву аб тым, ці ёсць добраахвотнікі, якія пойдуць на фронт у якасці ваенных перакладчыкаў, і што яны павінны пайсці да рэктара. Я вельмі добра ведала нямецкую, але я кепска ведала ваенныя тэрміны і разумела, што павінна вывучыць гэта. Я пайшла да рэктара па залічэнні. У яго кабінеце была ваенная нарада. Перакладчыкаў накіроўвалі ў выведку. Таму працэс адбору праводзіўся вайскоўцамі. Яны апыталі мяне і запісалі мае дадзеныя. Потым мне паведамілі, што мяне ўключылі ў групу на вучобу ў Вайсковым інстытуце замежных моў. У даваенны перыяд гэта быў факультэт Інстытута замежных моў, а з пачаткам вайны гэты факультэт атрымаў статус асобнага інстытута ваенных перакладчыкаў для адпраўкі на фронт. Я была вельмі расчаравана тым, што мне давялося працягнуць вучобу. Я думала, што вайна скончыцца, пакуль вучуся. Я суцяшалася, што вайна не скончыцца так хутка, а акрамя таго, на вайне патрэбныя толькі адукаваныя перакладчыкі. Інстытут працаваў у горадзе Стаўрапалі, размешчаным на Волзе, 1300 км на паўночны ўсход ад Масквы. Гэта быў богам забыты горад, вялікая вёска. Мы галадавалі. Практычна ўся група складалася з дзяўчынак, так як хлопчыкаў паслалі ваяваць. У нашай групе было некалькі хлопчыкаў, якіх нельга было прызваць у войска па стане здароўя. Галодных і замерзлых дзяўчат прымушалі кожны дзень хадзіць у лес па дровы для настаўнікаў. Адна з групаў павінна была секчы дрэвы, а іншая – пілаваць іх. Вядома, у нас не было ў гэтым вопыту. Давялося распілаваць ствол вялікай сасны больш чым напалову, а потым штурхануць яго. Калі гіганцкая сасна збіралася ўпасці, усе мы, як мышы, разбягаліся ў розныя бакі. Я ўпершыню ўбачыла смерць. Аднаму з нашых калегаў не ўдалося ўцячы, і яго ўдарыла галіна падаючай сасны. Ён адразу сканаў. Гэта было жудасна і жахліва. Былі часы, калі я шкадавала, што мяне не эвакуявалі разам з сястрой і маці.