Марына Сінявокая

Гэта я. Мне толькі споўнілася 12 гадоў. Фатаграфія была зроблена ў Маскве ў 1934 годзе. Мая сястра Яўгенія вучылася ў 10-гадовай агульнаадукацыйнай школе. Праз год я пайшла ў тую ж школу. Я добра вучылася. Я вельмі добра разбіралася ў гуманітарных навуках, такіх як мовы, літаратура і гісторыя. Мне было цяжэй вывучаць дакладныя навукі, хоць і па іх я атрымлівала добрыя адзнакі. У першым класе я стала акцябронкам, потым піянерам, затым камсамолкай. Я была актыўнай дзяўчынкай і вельмі хацела ўдзельнічаць ва ўсіх школьных мерапрыемствах. Я шчыра верыла, што я павінна быць лепшым прыкладам для іншых. Мае бацькі выхавалі ўва мне патрыятычны дух. Я верыла ў камуністычныя ідэі. У 1940 годзе я скончыла дзесяты клас школы. У апошнім класе я таксама брала прыватныя ўрокі нямецкай, акрамя вывучэння іншых прадметаў. Калі я вучылася ў дзевятым класе, бацькі спыталі мяне, у які інстытут я хачу паступіць, і я сказала, што яшчэ не вырашыла, ці будзе гэта нямецкі або англійскі факультэт Інстытута замежных моў. Потым я пачула ад мамы, што для мяне было б лепш вывучыць нямецкую, калі мы будзем ваяваць з Германіяй. У той час я не ўспрымала словы маці сур’ёзна, але запомніла іх. Мне не ўдалося з першай спробы паступіць у інстытут замежных моў. Мой школьны сябар Веніямін Губенка быў прыроджаным архітэктарам, вельмі добра маляваў. Ён заахвоціў ува мне любоў да архітэктуры і ўгаварыў мяне паступіць у Маскоўскі інжынерна-будаўнічы інстытут, хоць я не мела схільнасці да малявання. Ён зрабіў мне некалькі малюнкаў, каб здаць іх у прыёмную камісію, і я сама здала ўступныя экзамены. Нас абодвух прынялі.