Марына Сінявокая

Гэта я на беразе Масквы-ракі. Фатаграфія была зроблена ў Маскве ў 2004 годзе. Адраджэнне яўрэйскага жыцця пачалося падчас перабудовы, і тэндэнцыя развіцця захоўвалася нават пасля распаду СССР. Узніклі розныя яўрэйскія абшчыны. Людзі атрымалі магчымасць хадзіць у сінагогу і адкрыта прытрымлівацца яўрэйскіх традыцый. Выдаюцца кнігі яўрэйскіх пісьменнікаў і паэтаў. З’явіліся фільмы пра яўрэйскае жыццё. Выпускаліся яўрэйскія газеты і часопісы. Змянілася стаўленне да яўрэяў. Раней людзі саромеліся вымаўляць слова “яўрэй», спрабуючы вымавіць яго на «сотта»(?), а гэтае слова нават не чулі па радыё або тэлебачанні. Зараз пра гэта кажуць спакойна і нязмушана. Потым пашпарты памянялі, з’явіліся новыя без радка «нацыянальнасць», і антысемітызм пайшоў на спад. Як зараз будуць вызначацца яўрэі і рускія? Раней дакументы яўрэяў адкладалі, калі яны паступалі ва ўніверсітэт. Зараз гэта зрабіць больш складана. Самае галоўнае, што людзі не спрабуюць хаваць, што яны яўрэі, і я думаю, што гэта рэальны фактар, які вызначае, што грамадства змяніла сваё стаўленне да яўрэяў. Я ўдзельнічаю ў працы дзвюх яўрэйскіх арганізацый. Адна з іх камітэт ветэранаў вайны назва «Адносіны з Ізраілем». У ізраільскім культурным цэнтры рэгулярна праходзяць цікавыя лекцыі, тэматычныя сустрэчы і канцэрты. Я з’яўляюся членам таварыства яўрэйскіх ветэранаў вайны, якое ўзначальвае Герой Савецкага Саюза Майсей Мар’яноўскі. Нядаўна адкрыўся Яўрэйскі грамадскі цэнтр. Я бываю там вельмі часта. У цэнтры ёсць цікавыя заняткі, і кожны можа знайсці сабе занятак па душы. Я вельмі захоплена гісторыяй яўрэйскага народа. Я бяру кнігі па яўрэйскай гісторыі з бібліятэкі і люблю іх чытаць. Але гэта адносіцца толькі да гісторыі. Я да гэтага часу не рэлігійная, можа быць, па прычыне майго атэістычнага выхавання ў школе і дома. Я рада бачыць дзяцей і падлеткаў, якія хочуць ведаць сваё паходжанне і прыязджаюць у яўрэйскі цэнтр.