Марына Сінявокая

Злева направа: я, намеснік камандзіра палітаддзела палка Панамароў і мая калега-перакладчык Алена Карчагіна. Фатаграфія зроблена ў Грайфсвальдзе ў 1945 годзе. Я пайшла ў армію пасля прарыву блакады Ленінграда. Для мяне было недастаткова прарваць аблогу. Прыйшлося прымаць удзел у баях. Мы адваявалі ўчастак зямлі шырынёй восем кіламетраў. Нямецкая выведка нават не ведала пра гэта. Ніхто не паведаміў нямецкаму камандаванню, што штаб арміі з камандзірамі і радай, мозгам арміі, базаваўся на гэтым участку зямлі. Нам не было куды ісці. Мы ўмацавалі свае пазіцыі на беразе канала пад Ленінградам, пабудаванага царыцай Кацярынай Вялікай для забавы свайго двара. Канал меў шырыню 20 метраў, таму тут можна было здзяйсняць марскія прагулкі, што было вельмі папулярна ў часы Кацярыны. Мы спрабавалі выказаць здагадку, ці заўважылі нас немцы ці не, ці пачнуць яны бамбіць ці не. Бог быў з намі, і ўсе баржы засталіся незаўважанымі. Мы паспяхова выйшлі на Араніенбаўмскі плацдарм і пачалі рыхтавацца да нападу. Перш за ўсё трэба было ўзяць палонных і даведацца ў іх, дзе знаходзяцца нямецкія войскі. Гэта быў мой першы досвед працы з палоннымі, да гэтага даводзілася працаваць толькі з дакумантамі. Я была нясмелай і сарамлівай дзяўчынай і баялася, што палонныя мне зманяць. Я павінна была пагаварыць з фашыстам твар да твару без аховы і без старонняй дапамогі. З псіхалагічнага пункту гледжання гэта было вельмі складана. Афіцэр быў са мною толькі падчас двух-трох перакрыжаваных допытаў. Калі я зразумела, што запытваць і на чым рабіць упор, мне сказалі, што я гатовая працаваць самастойна.