барыс фалевіч

На фатаграфіі – мой старэйшы брат Барыс пасля дэмабілізацыі. Фатаграфія ўзятая з нашага сямейнага альбома; зробленая яна была ў Слуцку ў 1952 годзе.

Мой брат скончыў пяць ці шэсць класаў да вайны, але калі ён вярнуўся дадому, у яго не было шанцаў працягнуць вучобу. Ён павінен быў думаць аб тым, як зарабіць грошы для сям’і.

Барыс стаў вучнем слесара на ліцейнай вытворчасці ў Слуцку. Яму было тады 15 гадоў. Мы ўтрох павінны былі здавольвацца маёй сціплай дапамогай і выплатай на вучня.

То былі цяжкія гады, нават успамінаць пра іх страшна. Калі мой брат сышоў у войска ў 1949 годзе, жыццё стала яшчэ цяжэй для нас з мамай.

У асноўным мы сілкаваліся бульбай, але не заўсёды была і яна. Надзеі на лепшае не было, як і магчымасці зарабіць якія-небудзь грошы. Не ведаю, як мы з мамай выжывалі ў тыя гады, пакуль не вярнуўся Барыс.

Калі мой брат вярнуўся дадому, ён не адпачываў ні дня. Ён жахнуўся, калі ўбачыў, як мы жывем. На наступны дзень ён пайшоў на завод, на якім працаваў раней.

Калі я скончыў школу ў 1953 годзе, Барыс пайшоў у вячэрнюю школу і кінуў заняткі пасля заканчэння восьмага класа. Ён не сышоў з заводу, дзе прапрацаваў 50 гадоў за вылікам трох гадоў службы ў войску.

Калі я быў у войску, ён ажаніўся з Зінай, беларускай дзяўчынай са Слуцку.

У брата было двое дзяцей. Яго старэйшы сын Іосіф, названы ў гонар нашага бацькі – аднагодак майго старэйшага сына, а яго дачка Марыя – аднагодка нашага малодшага сына.

Паміж імі розніца ўсяго ў пару месяцаў. У Барыса трое ўнукаў.