Аляксандр Драпкін і яго сябры

Гэты фотаздымак быў зроблены ў Маскве ў 1965 годзе, калі мой сын Аляксандр (ён на фатаграфіі злева) быў курсантам Вышэйшай ваенна-марской вучэльні радыёэлектронікі імя А.С. Папова.
Мой муж, Драпкін Вульф Якаўлевіч, нарадзіўся ў 1921 годзе ў Гарадку (тэрыторыя сучаснай Беларусі). Ва ўзросце двух месяцаў бацькі прывезлі яго ў Ленінград; школу ён скончыў таксама ў Ленінградзе.
Яго маці была хатняй гаспадыняй, не працавала, а бацька быў дырэктарам вялікай крамы на Лігаўскім праспекце.
Усю блакаду ён знаходзіўся ў Ленінградзе, а сям’я была ў эвакуацыі. У мужа былі яшчэ брат і дзве сястры. Перад вайной ён скончыў ваеннае вучылішча сувязі, атрымаў прызначэнне на Далёкі Ўсход і вайну сустрэў у цягніку, калі ехаў па прызначэнні.
Падчас вайны ён служыў у Іране, у Сярэдняй Азіі. Там ён перахварэў на брушны тыф і малярыю, і падарваў сваё здароўе. У 1945 годзе ён прыехаў у Ленінград і паступіў у Ваенную акадэмію радыёэлектронікі ім. Будзённага.
У 1946 годзе мы пазнаёміліся ў доме маёй цёткі, куды мой будучы муж прыйшоў па справах. І ён, і я скончылі першы курс, і ўлетку пажаніліся.
Гэта было 9 жніўня 1946 года. Мая будучая свякроў была вельмі набожным чалавекам, і сказала, што яна прызнае толькі хупу. Ведаеце, хупа у той час была раўназначная самагубству, так як мой муж быў сябрам партыі.
Мы баяліся, але, тым не менш, ён пайшоў на гэтую рызыку. Я не пярэчыла, бо гэта было жаданне свякрухі. Быў выходны дзень, сваякі паехалі кудысьці ў Сястрарэцк або Зяленагорск і прывезлі рабіна.
Адкрылі малую сінагогу, і там у нас была хупа. Так што вяселле прайшло і па яўрэйскай традыцыі, і па савецкіх правілах (зразумела, мы зарэгістравалі наш шлюб і ў ЗАГСе).
9 мая (у Дзень Перамогі) 1947 года я нарадзіла сына. Мой сын Аляксандр Драпкін нарадзіўся моцным, здаровым хлопчыкам.
27 чэрвеня 1949 года мой муж раптоўна памёр. Гэта адбылося ў трамваі. Ён сказаў пасажырам, што яму дрэнна, і ўсё.
Жылі мы разам з яго бацькамі яшчэ 3 гады. Яго бацькі страцілі дваіх сыноў (Барыс быў забіты падчас вайны, а мой муж памёр пасля вайны).
У 1948 годзе я скончыла вучобу.
Адзінаццаць месяцаў я была дома з дзіцем, а затым стала працаваць у дзіцячай паліклініцы. Потым мяне пераводзілі ў розныя паліклінікі, але я ні разу не звальнялася, і прапрацавала 35 гадоў да 60 гадоў (да 1985 года), а потым пайшла на пенсію.
Я памятаю артыкулы цэнтральных газет на тэму «Справы ўрачоў». Было гэта ў 1952 годзе. Тыя артыкулы аказалі вельмі вялікі ўплыў на мяне: я вырасла ва ўмовах савецкай прапаганды і лічыла, што ўсё тое, што публікуецца ў цэнтральнай прэсе, – праўда.
У паліклініцы, дзе я працавала, я падзялілася сваімі думкамі з кіраўніком паліклінікі (таксама яўрэйкай) Аншэліс. Гэтая мудрая жанчына паглядзела на мяне і сказала: «Алена Аскар’еўна, не верце гэтым газетам; вось ўбачыце, калі-небудзь іх рэабілітуюць».
Ва ўзросце 25 гадоў я засталася ўдавой. Я жыла з сынам і не хацела выходзіць замуж другі раз.
Мой сын Аляксандр вучыўся ў Вышэйшым ваенным вучылішчы сувязі імя Папова, а потым перайшоў на факультэт Інстытута сувязі імя Бонч-Бруевіча, які і скончыў. Цяпер ён – бізнесмен.
У майго сына ёсць дачка. Яна таксама нарадзілася ў 1975 годзе. Цяпер яна жыве ў ЗША са сваёй мамай і дзядулем; яна не замужам. Яны ўжо 20 гадоў жывуць у ЗША (у Каліфорніі).
Унучку я бачу вельмі рэдка, калі яна прыязджае ў Расію. Мой сын ажаніўся другі раз; ён выхоўвае сына другой жонкі.