Беларусь, Расійская Федэрацыя

Ліст мужа Алены Драпкінай

Пра гэты фотаздымак

Мой муж, Драпкін Вульф Якаўлевіч, нарадзіўся ў 1921 годзе ў Гарадку (тэрыторыя сучаснай Беларусі). Ва ўзросце двух месяцаў бацькі прывезлі яго ў Ленінград; школу ён скончыў таксама ў Ленінградзе. Яго маці была хатняй гаспадыняй, не працавала, а бацька быў дырэктарам вялікай крамы на Лігаўскім праспекце. Усю блакаду ён знаходзіўся ў Ленінградзе, а сям’я была ў эвакуацыі. У мужа былі яшчэ брат і дзве сястры. Перад вайной ён скончыў ваеннае вучылішча сувязі, атрымаў прызначэнне на Далёкі Ўсход і вайну сустрэў у цягніку, калі ехаў па прызначэнні. Падчас вайны ён служыў у Іране, у Сярэдняй Азіі. Там ён перахварэў на брушны тыф і малярыю і падарваў сваё здароўе. У 1945 годзе ён прыехаў у Ленінград і паступіў у Ваенную акадэмію радыёэлектронікі ім. Будзённага. У 1946 годзе мы пазнаёміліся ў доме маёй цёткі, куды мой будучы муж прыйшоў па справах. І ён, і я скончылі першы курс і ўлетку пажаніліся.
Гэта было 9 жніўня 1946 года. Мая будучая свякроў была вельмі набожным чалавекам, і сказала, што яна прызнае толькі хупу. Ведаеце, хупа у той час была раўназначна самагубству, так як мой муж быў сябрам партыі. Мы баяліся, але, тым не менш, ён пайшоў на гэтую рызыку. Я не пярэчыла, бо гэта было жаданне свякрухі. Быў выходны дзень, сваякі паехалі кудысьці ў Сястрарэцк або Зяленагорск і прывезлі рабіна. Адкрылі малую сінагогу, і там у нас была хупа. Так што вяселле прайшло і па яўрэйскай традыцыі, і па савецкіх правілах (зразумела, мы зарэгістравалі наш шлюб і ў ЗАГСе).
9 мая (у Дзень Перамогі) 1947 года я нарадзіла сына. Мой сын Аляксандр Драпкин нарадзіўся моцным, здаровым хлопчыкам.
27 чэрвеня 1949 года мой муж раптоўна памёр. Гэта адбылося ў трамваі. Ён сказаў пасажырам, што яму дрэнна, і ўсё.
Жылі мы разам з яго бацькамі яшчэ 3 гады. Яго бацькі страцілі дваіх сыноў (Барыс быў забіты падчас вайны, а мой муж памёр пасля вайны).
У 1948 годзе я скончыла вучобу.
Адзінаццаць месяцаў я была дома з дзіцём, а затым стала працаваць у дзіцячай паліклініцы. Потым мяне пераводзілі ў розныя паліклінікі, але я ні разу не звальнялася, і прапрацавала 35 гадоў да 60 гадоў (да 1985 года), а потым пайшла на пенсію.
Я памятаю артыкулы цэнтральных газет на тэму «Справы урачоў» [11]. Было гэта ў 1952 годзе. Тыя артыкулы аказалі вельмі вялікі ўплыў на мяне: я вырасла ва ўмовах савецкай прапаганды і лічыла, што ўсё тое, што публікуецца ў цэнтральнай прэсе, – праўда. У паліклініцы, дзе я працавала, я падзялілася сваімі думкамі з кіраўніком паліклінікі (таксама яўрэйкай) Аншэліс. Гэтая мудрая жанчына пільна паглядзела на мяне і сказала: «Алена Аскар’еўна, не верце гэтым газетам; вось ўбачыце, калі-небудзь іх рэабілітуюць»[12].
Ва ўзросце 25 гадоў я засталася ўдавой. Я жыла з сынам і не хацела выходзіць замуж другі раз.
Мой сын Аляксандр вучыўся ў Вышэйшым ваенным вучылішчы сувязі імя Папова, а потым перайшоў на факультэт Інстытута сувязі імя Бонч-Бруевіча, які і скончыў. Цяпер ён – бізнесмен.
У майго сына ёсць дачка. Яна таксама нарадзілася ў 1975 годзе. Цяпер яна жыве ў ЗША са сваёй мамай і дзядулем; яна не замужам. Яны ўжо 20 гадоў жывуць у ЗША (у Каліфорніі).
Унучку я бачу вельмі рэдка, калі яна прыязджае ў Расію. Мой сын ажаніўся другі раз; ён выхоўвае сына другой жонкі.

Прачытайце біяграфію

Пра гэты фотаздымак

Год, калі быў зроблены фотаздымак:1945
Месца, дзе быў зроблены фотаздымак:Масква
Назва краіны падчас стварэння фотаздымка:CCCP
Назва краіны ў цяперашні час:Расійская Федэрацыя

Дадатковая інфармацыя